Wiem, kiedy płaczesz w cichej komnacie zamknięty.
Wiem, o jakiej godzinie wraca bólu fala,
Wiem, jaka Ci rozmowa ludzi łzę wyciska.
Tyś mi widny, jak gwiazda, co się tam zapala
I łzę różową leje, i skrą siną błyska.

Przywykłam do nich, kocham te gwiazdy jeziora,
Ciemne mgłą oddalenia, od gwiazd nieba krwawsze,
Dziś je widzę, widziałam zapalone wczoraj,
Zawsze mi świecą - smutno i blado - lecz zawsze...

A choć mi teraz Ciebie oczyma nie dostać,
Wiem, gdzie malować myślą Twe oczy i postać,

Ale Ty próżno będziesz krajobrazy tworzyć,
Osrebrzać je księżycem i promienić świtem:
Nie wiesz, że trzeba niebo zwalić i położyć
Pod oknami, i nazwać jeziora błękitem.

Lecz choć się nigdy, nigdzie połączyć nie mamy,
Zamilkniemy na chwilę i znów się wołamy...

Tak sobie pomyślałam - wszystkie wspaniałe rzeczy w życiu przychodzą do mnie niespodziewanie.

Może dlatego muszę o nie potem tak mozolnie walczyć...

Piliśmy wczoraj za Szczęście - oby wróciło!