wiesz co? miałam kiedyś przyjaciela, ale nie takiego byle jakiego. na początku tylko wygłupialiśmy się razem i poznawaliśmy się. w nawyku mam że przyjaźnię się z jednostkami nieprzeciętnymi i on taki był. z ręką na sercu mówię, że to było dobro w czystej postaci. nikt nigdy nie zgarnął mojego zaufania tak jak on. nasza przyjaźń kwitła, potem doszliśmy do punktu w którym zaczęły się uczucia. powiem Ci. że zmieniłam nawet dla niego całe moje życie, bo wydawało mi się że był tego wart. powiem Ci więcej! nie był. z biegiem czasu cieszę się że wszystko się tak potoczyło, może jestem w ciężkim punkcie mojego życia, ale wiem co jest dla mnie dobre, co nie. po obróceniu mojego życia o 180 stopni, wszystko zaczęło znikać, uczucia, rozmowy pełne pasji, wspólna zabawa. później przestałam poznawać mojego przyjaciela. z chodzącego serca zamieniał się w chodzący zimny głaz. tracił uczucia pokolei. A ja patrzyłam na to, wciąż naiwna, że obietnica "jeden za jednego- zawsze" jest aktualna. w momencie. w którym dotarło do mnie. że zaufanie całkowite i tak piękne umiera- i ja zaczęłam myśleć o umieraniu. kiedy mój przyjaciel dowiedział się o tym w jego oczach nie znalazłam już nic- totalna pustka. do dnia dzisiejszego nie umiem uwierzyć w to co się działo, ale powoli się przyzwyczajam, bo ostatecznie mój przyjaciel nie ma już w sobie nic z tego co w nim kochałam. z dnia na dzień uczę się na nowo ufać, to tak jak nauka chodzenia po paraliżu- ciężka żmudna praca, podczas której co chwila musisz pokonywać swoje słabości.