Ten wiatr i głos to TY!!!

Jest szaro buro i nie ładnie bardzo wieje...
Usiadłam na skalnej skarpie...
Wpatrując się bezmyślne w morze...
Lubie to miejsce...
Słychać rozbijające się fale...
Dawno tutaj nie byłam...
Kiedy pomyślałam o Tobie przestało wiać...
Zrobiło się ciepło i cicho i spokojnie...
Zrobiło się tak jak lubię...
Coś powiedziało we mnie...
Jakby Ona siadła obok...
Niezależny wiatr...
Nie martw się Tysiu, osuszę Twoje łzy, serce ogrzeję i duszę poruszę...
A troski rozwieje...
To było dziwne ale i wyjątkowe uczucie...
Bez wiary odpowiedziałam sobie...
Ah mój wietrze, druchu oddany...

Nie osuszysz moich łez bo ich już nie ma...
Nie ogrzejesz mego serca gdyż pękło i rozsypując się po moim świecie...
Nie poruszysz mojej duszy bo odeszła w płaczu...
POWIAŁO MOCĄ JAKBY KRZYKNĘŁO WE MNIE...
OBUDŹ SIĘ...
OBUDŹ SIĘ WRESZCIE...
Patrz na niebo spowite w cięzkie deszowe chmury widzisz?
To ludzka rozpacz, smutek i tęsknota...
Spójrz teraz tam...
Patrz kilka ciepłych wesołych promyków słońca, walcząc przebiło się przez ponurą ścianę dla Ciebie...
Wiesz co to znaczy...
To TWOJA NADZIEJA NA LEPSZE JUTRO...
Nie czekaj, lecz wyjdź jej na przeciw...
Nie zrozum tego źle...
Ale pomyślałam, że ten wiatr i głos to TY!!!...
w Swojej podzięce...
Daruję Ci mały kwiat, małą stokrotkę...
Dziwne prawda?
Długo wachałam się czy to napisać, zastanawiałam się jak to ubrać w słowa...
Dopiero za trzecim podejściem, literki zaczęły się układać w słowa...
Słowa zaczęły się układać w zania, a zdania w całość dopiero jak zobaczyłam zdjęcie...
Wiedziałam już co mam napisać...
Dziękuję za to, że byłaś i dałaś ciepło, słowa otuchy i serdeczność...
Mimo iż tak nie wiele wiemy o sobie...
Bardzo cenię tę znajomość... bezinteresowną...
Nie miej mi proszę za złe, że napisałam, domyślałam się, że podobnie jak ja dużo przeszłaś i tak jak mi potzreba jest Tobie dużo ciepła...
Wietrze ciepły, wietrze dobry, wietrze wspaniały...
Bardzo Cię pokochałam nieznając...