146.

"I idąc pomyślałem o tym, że pewnie będzie już pijana i włosy opadną jej na twarz; i myślałem o tym, iż niedługo zjawią się deszcze i wtedy włosy jej stracą sypkość i staną się cięższe; lecz nie wiedziałem, czy przejmą zapach deszczu. Nie myślałem o tym nigdy, jak pachnie deszcz, a teraz nie wiedziałem, czy nauczę się tego, tak jak nauczyłem się zapachu jej włosów w czasie lata i w czasie mgły. I wszystko, co wiedziałem, całą moją uciułaną o miastach, ludziach i książkach wiedzę oddałbym za nauczenie się zapachu jej włosów w czasie deszczu... "

Ale ja, głupia, pozwoliłam Ci wejść w każdy zakamarek mojej duszy i ciała. 
Pozwoliłam, abym to ja pragnęła i nie mogła zapomnieć, zaczęła natarczywie o tym myśleć.