...

Znów ten sam dzień - zwykły jak zawsze.
Parę słów rzucanych na wiatr.
A może to nie miało być tak?
I znów duszą mnie słowa niewypowiedziane.
Przepraszam dzień jeżeli to nie jest mi dane.
Zaduszone krzyki, znienawidzone twarze - wybaczcie wszyscy , wybaczcie myśli zapomniane.
I znów ciemność dzieli się ze strachem, a strach z ciemnością jak brat z bratem.
Mam po raz kolejny w oczach nienawiść.
Wybaczcie wszyscy, że brnę w nieznane.
Kolejny dzień przynosi to samo.
Przepraszam życie jeśli korzystam z niego za mało.
Kolejną noc ogarnęła bezlitosna ciemność.
Znów przesycone strachem oczy okryje senna błogość.
Wybacz nocy, że nie przesypiam czasem Ciebie całej, lecz wpatruję się w Twe uroki.
Ale serce pragnie więcej gwiazd , które świetliście okrywają Twoje mroki.