koncertowo.
ostatnie dni na śląsku.
"dajmy czas czasu"



Szu­kamy ludzi dob­rych, god­nych zaufa­nia, pra­wych. I jed­nocześnie wy­biera­my naj­pros­tsze roz­wiąza­nie mówiąc: świat jest zły, pełen obłudy, a ta­cy ludzie nie is­tnieją.

Narze­kamy na wszys­tko i na wszys­tkich za­pomi­nając, że to właśnie ja tworzę ten świat, i to ode mnie za­leży jak ten świat wygląda. Ucieka­my przed tym, cze­go prag­niemy.

Oszu­kuje­my sa­mych siebie za­dowa­lając się półpraw­da­mi. Mało, po pros­tu boimy się Praw­dy. O so­bie, o in­nych.

Gu­bimy marze­nia, od­sta­wiamy do kąta nasze naj­skryt­sze prag­nienia.

Naszych blis­kich i w końcu nas sa­mych.

Nie dos­trze­gamy, że Bóg każde­go dnia da­je nam na no­wo szansę by­cia lep­szym człowiekiem.

Codzien­nie na naszych oczach dzieją się ty­siące cudów, które są zbyt małe byśmy mog­li je dos­trzec.

A one się po pros­tu dzieją. Cza­sami wbrew naszej wo­li. Wy­ras­tają jak grzy­by po deszczu.

Trze­ba się tyl­ko ro­zej­rzeć, wstać o świ­cie, cza­sami po­pat­rzeć w słońce, zmoknąć w cza­sie deszczu.

Iść pod wiatr. Zam­knąć oczy i ot­worzyć ser­ce.