Tak, ten pulpecik w środku to ja.
To zdjęcie jest takie stare, ale przywołuje naprawdę miłe wspomnienia. Chcę więcej takich.

Nie mam pojęcia, co robić z mokonem. Nie wiem, czy jechać.

Jestem na etapie wewnętrznego rozdarcia, którego nie potrafię scalić.

Dopiero teraz zaczęło do mnie docierać, jak wiele tak bezpowrotnie przepadło... jak wiele straciłam.

Tym razem chyba nie uda mi się podnieść.

Chcę znów lipiec. Lipiec tego roku, gdy wszystko szło tak magicznie idealnie.

Kiedy wszystko było dobrze i gdy byliśmy szczęśliwi.

Trzeba zacząć rozmyślać nad gwiazdką i nad prezentami. Chcę kupić jakąś sukienkę, by mieć co ubrać na święta, a i żeby dzięki temu rodzice się nie czepiali, że ubieram się nawet na święta, jak "popierdolony chińczyk". Ja i sukienka, niech mnie ktoś zatłucze. Niech te święta będą lepsze od poprzednich choć odrobinę, proszę.

A potem moje urodziny. Niech miną szybko i bezboleśnie. Nienawidzę ich.

Ach, a niebawem połowinki... tak bardzo ich nie chcę.

Ale za to Alicja będzie ślicznie wyglądać w tej czarnej sukience, którą jej znalazłam.

Znowu uciekam od ludzi. Chowam się w swoich czterech ścianach, tym moim małym, szarym świecie, nie wpuszczając do niego nikogo, a jedynie wszystkich z niego wypychając. I że niby pisanie tego wszystkiego tutaj ma mi w jakimkolwiek stopniu pomóc... śmieszne.