"Poddanie się temu, co małe, sprowadza na nas poczucie nieszczęścia.

Tak naprawdę na początku doceniamy wszystko, co istnieje, jesteśmy wdzięczni ze mamy co jeść, że czujemy się dobrze na tyle by jeść, ale z czasem nasza perspektywa zaweża się, co przypomina przybliżenie dawane przez obiektyw aparatu, i pewnego dnia czujemy się dotknięci z powodu niedogotowanych jajek na kolacje lub irytuje nas to ze zapiekanka nie została doprawiona, tak jak lubimy.

Gdy zawezamy swoje pole widzenia, wszystko wydaje się problemem. Zapominamy ze kiedyś czuliśmy się samotni i marzylismy o partnerze. Zapominamy o tym jak po raz pierwszy ujrzelismy piękno drugiego człowieka. Zapominamy o przyjemności bycia zauważonym, przytulanym, wysłuchanym, budzimy się w nocy złoszczac się na partnera za to ze pociąga za kołdrę lub irytujemy się gdy zostawia w zlewie naczynia i nie zalewa ich wodą.

Tak naprawdę poczucie nieszczęścia jest chwila cierpienia. Której pozwalamy zacmic wszystko inne. A zatem gdy czujemy się nieszczęśliwi musimy uzyskać szerszą perspektywę, wykraczając poza nasze zranienia. Gdy wbijemy sobie Drzazge i próbujemy ją usunąć, musimy pamiętać o tym ze nasze ciało, nasza dusza i nasz świat nie są Drzazga...." D.Pancerz (mgr sztuki, pianista, tancerz, choreograf)

https://www.youtube.com/watch?v=MjVMsP9SXk8&app=desktop