Dogma

Pozwól nam stać się ciemnością
Za pomocą perfekcyjnej śmierci

Frustracja.

Zmęczenie.

Frustracja. 

Niezadowolenie.

Porażka.

Nadmiar.

Frustracja.

Frustracja.

Frustracja. 

Mam ochotę się poddać.

Tak po prostu, zwyczajnie rzucić wszystko w kąt i udawać, że nigdy nie dotarłam do tego punktu.

Wiem, że pewnie się zamęczę. 

Prędzej psychicznie niż fizycznie. 

Przyszłość jest celem, a droga jest bolesna.

Nikt nie mówił, że będzie łatwo...

Z resztą... czy kiedykolwiek było?

Takie coś  nie powinno być dla mnie problemem po tym całym gównie z którego się wygrzebałam.

A jednak jest zajebiście w chuj wielkim problemem.

Może to mnie zmotywuje do podjęcia jakichś decyzji.

Bo na razie nie wiem co mam robić, czym się zająć w co wpaść. 

Chciałabym zrezygnować ze wszystkiego, zrezygnować z życia.

Ta myśl ciągle gdzieś się tli w moim umyśle.

Wegetacja  jest całkiem wygodna i bardzo egoistyczna. 

Pomimo tej świadomości porzucenie trzech lat pracy  nad sobą nie jest możliwe.

Sumienie by mi nie pozwoliło. 

Więc sobie tkwię w tym bezsensie.

Ot co. 

Nie wiem co robić. 

Jestem zbyt zmęczona by choćby otworzyć książkę.