Na ten wpis zbieram się od kilku tygodni. 

Albo raczej: to we mnie się zbiera. 

I chyba się nazbierało. Znów wspięłam się na granicę własnej wytrzymałości. 

Chyba znów żyję w jakimś zaprzeczeniu, znów staram się ponad miarę, znów, znów znów. Kiedy już mam wrażenie, że wszystko się ułożyło po raz kolejny wpadam w błędne koło ambicji, zobowiązań i samotności. 

You feel used, powiedziała mi Agnieszka po angielsku, bo mi te słowa nie chciały przejść przez gardło. Jesteś zbyt ambitna, powiedziała mi, ale to zbyt oczywista oczywistość by mogła cokolwiek zmienić. I powiedziała mi, że nie mogę tak ciągnąć, bo teraz jest dobrze, ale to cofa mnie krok po kroku, centymetr po centymetrze, do tego stanu sprzed półtora roku czy dwóch.

I prawdopodobnie ma rację, bo po raz kolejny w swoim życiu czuję, że mam ochotę pierdolić wszystko i zaszyć się w swoim świecie. Udawać nieistnienie. Mam ochotę walić głową o ścianę, płakać, drzeć się, chorować, wymiotować, gorączkować. Zrobić wszystko żeby tylko uniknąć tego całego burdelu, który się wokół tworzy.. 

A z drugiej strony mam tak bardzo dosyć obnoszenia się innych z ich ciężkimi stanami emocjonalnymi. Z chorymi związkami, chorymi relacjami, chorymi zachowaniami. Niezdolnością do wstawania z łóżka, do samodzielnego funkcjonowania. Nie chcę więcej słyszeć o tym, że ktoś nie daje rady, czegoś nie umie, z czymś sobie nie radzi, czegoś nie wie.

Bo mi tak bardzo brak słów. 

Bo mi się tak bardzo nie chce.

I ja tak bardzo nie mam ochoty.

Znów pragnę odrobiny zainteresowania.

Durnego pytania: 'Hej mała, co u Ciebie?' 

To są te momenty, kiedy za NIM tęsknię. 

Bo on zawsze pytał. I zawsze się starał. I zawsze był. 

Ale już go nie ma, trzeba sobie radzić.

Gdzieś między samotnością a zapomnieniem.