Wszyscy mi mówią że mam jej pomóc i oczekują że właśnie to zrobię.
Uznają to za mój obowiązek, sądzą że moją powinnością jest pozbycie się siebie i postawienie jej na pierwszym miejscu.
Tymczasem nie ważne kim by była i czego by nie zrobiła nie mam ani siły ani ochoty na wspieranie jej.
Może jestem egoistyczną suką, to niewykluczone. A może po prostu umiem o siebie zadbać, tak też może być.
Może też być tak, że gdyby nie oczekiwania innych patrzyłabym na to inaczej.
Ale ja nie lubię się zamykać w tym co sądzą inni. Nie lubię kiedy ogranicza się moją wolność, bo ja sama jestem jedyną, która może się zamykać i niszczyć.
Tak więc, niezależnie od tego co oni wszyscy uważają, niech się pierdolą, robią co chcą i dadzą mi święty spokój, bo nie jestem aż tak wspaniałym człowiekiem i nie zniszczę tego co tak długo budowałam, by inni byli zadowoleni i szczęśliwi.