KONIE FRYZYJSKIE

Konie fryzyjskie mają kare, połyskujące umaszczenie. Dopuszczalną odmiana jest jedynie mała gwiazdka. Głowa jest sucha, pełna wyrazu, z małymi uszami o sierpowatym kształcie. Szyja wysoko osadzona, średnio długa, bardzo mocna, przyozdobiona bujną grzywą. Łopatki skośnie ustawione, właściwej długości. Kłąb mało wyraźny. Kończyny silne i długie, z typowymi obfitymi szczotkami. Fryzy poruszają się z dużą energią i elegancją. Chody mają wyniosłe, ale w kłusie mogą rozwijać dużą szybkość. Klacze mają w kłębie co najmniej 155, a ogiery 160 cm wysokości. HISTORIA Początek rasy sięga czasów rzymskich. Już w średniowieczu istniała popularna odmiana silnych karych koni. Później w hodowlach chłopskich powstał koń flamandzki, znany ze swojej siły i wytrzymałości. Hoduje się go jeszcze w USA jako belgijskiego konia pociągowego. W celu uzyskania z mocnego konia flamandzkiego szlachetnego konia barokowego, pod siodło i do powozu, posłużono się wypróbowana krwią iberyjska. W XVIII i XIX wieku zmiana zapotrzebowania i upodobań doprowadziła do upadku tego kierunku hodowli. Chłopi fryzyjscy zatrzymali jednak swoje harddravery (hard - szybki). W roku 1878 założono księgę stadną Friesche Paarden Stamboek. Wszystkie wpisane do niej obecnie reproduktory wywodzą się od pierwszego zapisanego ogiera, urodzonego w roku 1885 Nemo 51. :)