that little piece of heaven looking back at me

No, niebo. NASZE niebo. To akurat holenderskie. NASZE chmury. Holenderskie, niemieckie, turawskie, opolskie, kluczborskie i te z wójcina... Jestem silna przecież. Przecież bez kawałka serca też da się żyć. Każdą łzę, mocniejsze uderzenie poranionego serca, każde spojrzenie w chmury, gwiazdy... dedykuję nadal jednej osobie. To dziwne, frustrujące a zarazem zaskakujące, jak taki szmat czasu może w jednej chwili okazać się zwodzeniem, wykorzystaniem i rozpłynąć się w sekundę. Cały mur porozumienia, jaki zbudowaliśmy - runął. Może to nie był mur chiński, ale jednak dla mnie... co najmniej wieża Eiffla(jakkolwiek się to pisze). 

Człowiek jest okrutny. Dajesz mu tak wiele, dajesz mu Twoje własne WSZYSTKO, a on to bierze do siebie, układa na chwilę na półce, a potem zrzuca z impetem na ziemię i tak po ptostu depcze, jak niedopałek papierosa. Papierosa spalonego przez drżącą z zimna i strachu dziewczynę. Ze łzami w oczach, w sercu, wszędzie. Ubrudzonego resztkami tandetnej szminki, która miała upoić ten wieczór. Zdrapany z paznokci lakier, makijaż rozmazany po napinających się policzkach i poduszce, wszystko się trzęsie -ja, moje ciało, cała ziemia. Myśli gdzieś daleko rozproszone. Nie wierzę. Nie dociera to do mnie. Ocieram łzy - jestem silna.

Chwila odpoczynku. Nieodpowiednia piosenka, rzecz, sytuacja... MYŚL i znowu płacz. Dlaczego kobieta jest tak wrażliwa na okrucieństwo nawet to w najmniejszej częstotliwości? Dlaczego nikt nie dał nam tej tarczy, którą mogłybyśmy odbijać rzucane w nasze serca noże, niosące ze sobą dni, tygodnie, miesiące... cierpienia? Jesteśmy słabe. Ja jestem słaba. Po chwili namysłu.. znów wszystko staje się puste i obojętne.

Mój pusty wzrok wbijam w ścianę i nie myślę o niczym. Mam przyjaciół. Nie mogę się poddać. Nie teraz.

KLIMAT