LOVE

Żeby zbudować dobrą zwyczajność potrzeba trzech podstawowych składników: codzienności, cierpliwości i odpowiedniego kompana.

Potrzeba kogoś, z kim ta zwyczajność nie będzie nudna, tylko piękna. I zadziwiająca. I trwała.

Kogoś, z kim można się pokłócić o rozrzucone kapcie i niewyrzucone śmieci, a potem wtulić się w to magiczne miejsce pod obojczykiem i oglądać dobre i głupie filmy. Kogoś, w kim każdego dnia chcesz się przeglądać.

Kogo możesz obudzić w środku nocy i powiedzieć: boję się starości albo boję się, że przestaniesz mnie kochać. Zwyczajność może pachnieć ciastem cytrynowym albo spalenizną.

Może być głośna albo cicha. Ale musi być w niej dużo bliskości.

Zwyczajność musi być bliska. Musi koić. Dawać nadzieję. Ona musi się w tej zwyczajności czuć najpiękniejsza, a on musi być supermenem.

Widziałam taką zwyczajność i wiem, że ludzie potrafią sobie taką stworzyć. I ja o tym marzę.

O tym, żeby codziennie słyszeć: jaką chcesz herbatę? i umieć z tego pytania wyczytać miłość, nastrój i jego wszystkie lęki. Słyszeć: daj mi spokój albo znowu nie umyłaś naczyń i dopytywać, i kłócić się z nim, i krzyczeć, zazdrościć, a potem znowu się budzić obok niego i pytać na dzień dobry: możesz mi zrobić herbatę?

I czekać aż on zapyta, jaką i cieszyć się, że dopóki będzie pytał, będę się go uczyć, czytać mu z ruchu warg miłość, troskę z gestów, nastrój z jego wzroku.

I że to będzie nasza zwyczajność. Bliska i dobra. Dom zamknięty w jednym pytaniu.