Patologia

To robi się śmieszne.

A wydawalo sie, że można jakoś temu zapobieć.

Tak to nazywa się patologia.

O czym myślałam, czemy byłam tak naiwna?

.... zostawiłeś nas!

Mam teraz za swoje.

Akurat teraz nadszedł na to czas.

Miej odwagę z tym, żyć.

O co walczę? Teraz już o nic.

... nie zmienie zdania!

Wszystko sie sypie. No i co z tego?

Tonę pośrodku wielkiego oceanu. No i co z tego?

Myslicie, że co stanę po którejś stronie, Otóż zaskoczę państwa, NIE! Moje życie jest Tutaj! nie gdzieś w K. albo w O. Rzygam myślą, że musiałabym to wszystko zostawić, to do czego się tak przywiązałam i z czym żyłam przez ostatnie 18 lat. Najbardziej irytuje mnie myśl, że im to przychodzi tak łatwo, chcą to zostawić tak po prostu. A ja? jak to ze mną jest? Tyle co juz przeżyłam, wiec tak mało istotny fakt rozstania nie robi na mnie najmniejższego wrażenia, a jednak chodzi o to że nie przyjmuje "tego" do właśnej świadomości. I zadaje pytanie: "Jak wy sobie wyobrażacie żyć?" "Jak tak można żyć?" - pytam retorycznie bo ze mną nie można rozmawiać o takich delikatnych sprawach, ze mną po prostu się milczy! Jestem jaka jestem, wiem dlaczego i wiem jaka będę, ale to wszystko nie jest takie proste jakbym chciała. Mój świat z kloceg lego zawsze się sypał, ale teraz zaczął runąć i nie można będzie tego naprawić. Bez powrotnie!

***

Myśl o czym chcesz...

Płacz kiedy chcesz....

Marz o czym chcesz...

Krzycz kiedy chcesz....

Czekaj na kogo chcesz ...

Patrz na co chcesz....

Śmiej się z kim chcesz...

Żyj jak długo chcesz....

... ale nie proś o spełnienie twych próśb!