Bajka..

Zapatrzona w szczesliwy świat szukam odpowiedzi dlaczego nie jest tak jak powinno..

Nie mam siły juz walczyc o to co było... Marzenia? legły w gruzach....

Z kimś chciałam tak stać na środku sali.. z kimś chciałam tańczyć ten pierwszy taniec...

Teraz chce tylko spokojnie żyć... może w samotności...

nie ma już marzeń o rodzinie, o wspólnym szcześciu... To nie realne...

Już nie dziś.. Zamknełam sie znów w szarości... szarosci i ciszy...

By nie słyszeć już niczyich słów... Wir pracy... pomogło..

Zapomniec na chwile o tym wszystkim, o awanturach bez końca...

Na chwile... stłukło się coś... Nie poczułam bólu... szłam dalej..

Bez oskarzen? nie tak nie mogło być.. Choć nie było w tym kszty prawdy..

Ale nie mogło.. Było by zbyt dobrze... Był by powód by wrócic..

By znow się ze mna męczyc...To nie zabawa... To głupie zycie...

Nie chce byc znów nie potrzebnym problemem...

Może ktos inny to wszystko kiedys doceni... Może ktoś inny będzie jak Ty kiedys...

Choć w to nie wierze, choć tego nie chce.... powtarzam sobie te słowa co rano...

Już nie chce słyszeć zdradzieckich dwóch słow...

Bo są bez znaczenia.. Bo sa puste..

Już nie zniose nic....

  może życie nie jest dla mnie... W pustym domu w pustym pokoju..

Zabijam siebie myślami... ile bym dała by nie czuć... Ile by zapomnieć...

O tych słowach, o tych marzeniach...

Kolejny dzień... Piękny dzień... Tyle słońca...

Tylko gdzie usmiech? gdzie szczeście?

 Mam juz dość! nie wiem do kąd iść.. w czterech ścianach dusze się....

Znajoma dłoń dotyka mnie przez sen... Tylko sen....

Każda noc, każdy dzień... Pusty pokój.. smutek mieszka w nim....

To nie moja bajka... nie wszyscy mogą liczyć na szcześliwe zakończenie...