Wpis trzydziesty siódmy

Całe moje dotychczasowe życie przestało istnieć.
Wszystko się wykruszyło. Nie ma przyjaciół, nie ma Ciebie, miejsca niby te same ale takie puste i martwe jak dla mnie. Żyje martwa za życia i przechadzam się między cieniami przeszłości. Nieracjonalnymi iluzjami. Kim jestem? Co się dzieje obok?

Wpoiłam sobie placebo. Płakać mi sie chce. To nie jest moje życie. 
Nie taki dom, nie Ci przyjaciele, nie te problemy, nie ta muzyka, nie to nastawienie.
gdzie to doprowadzi? a co mnie to. i tak skończe w psychiatryku czy na odwyku.
Zimne suki. nienawidze tego poniżającego wzroku pełnego satysfakcji.
Ale szczerze jest mi wszystko tak jedno że już nawet nie próbuje sobie udowodnić że jest inaczej. "Nie zdajesz sobie sprawy z tego jaka jesteś silna". Tęsknie za Panią Lekarz Dusz. Ale ja już nie mam tej siły. To już chyba koniec. Nie chce. Ale taki mi scenariusz napisał los. I płaczę jak pojebana nad sobą. Bezradna w obliczu tego całego gówna. Co gorsza : zdana sama na siebie. Czad