becoming

Przeglądając stare wpisy mam różne refleksje, ale jedna jest pewna - inna we wnątrz, ale Wasza Pucołowatość na zawsze obecna. Zdjęcie powyżej jest najlepsze do tego wpisu. Jak czuje się człowiek, który umysłem podjął decyzję o skoku, z niewielu, bo tylko 10 metrów, z mostu starego jak świat i zardzewiałego- - żywy. Spocone dłonie, pachy, tachypnoe, tachykardia, nudności.

Przez ostatnie 2 i pół roku wychodzę ze swojej comfort zone, żeby spociły mi się dłonie. Wewnętrzny tchórz stał się jakiś mniej tchorzliwy.

Moja teraźniejszość i niedaleka przyszłość są fajne. Jestem szczęśliwa.

Kurcze, moje poprzednie wpisy były jakieś dowcipniejsze. Chyba nie stałam się mniej dowcipna? Cóż żartowanie z osobistych tragedii opanowałam do perfekcji, a skoro zabrakło krzywd to i polot gdzieś umknął. Czasem wydaje mi się jednak, że moja kobieca samotność jest smutna...Lecz nie ustaliłam jeszcze ostatecznej wersji z samą sobą.

Najbradziej godną uwagi w tym wpisie informacją jest to, że znalazłam białoruską wersję Valo. Kto jeszcze pamięta platoniczną miłość do tego pana? Cóż...

Ponoć śniące się wpatrujące we mnie oczy oznaczają zawarcie niezwykłej znajomości... ale żeby tak całą noc?