Uciekasz, biegniesz, przyspieszasz-
- szczęściarz, co nigdy nie upada.

nigdy nie  mam tyle szczęścia.

Jest wielu ludzi, którzy przewinęli się przez 17 lat mojego życia. Od  najmłodszych lat odstraszałam ich wszystkich. Na cmentarzu spotkałyśmy z mamą wysokiego szczupłego Pana. " A to Olka, tak?" . Pokazał na mnie. Uśmiechnęłam się. "Ale wyrosła. Pamiętam tego malucha, co krzyczał na mój widok. A dziś już taka dama " Odwróciłam wzrok. Speszyłam się.Nie kojarzyłam. Nie kojarzę nadal. Wiem tylko, że byłam mała, niegrzeczna, miałam niewyparzoną buzię i niecenzuralne słownictwo. A płakać potrafiłam noc i dzień. I tak też zostało.

Mam fatalne [nie]szczęście do wspomnień. Kilka razy spotkałam osoby, które miały na moje życie dawniej ogromny wpływ. I czasami nawet chciałabym się rzucić im na szyję i powiedzieć "No co Ty, nie  pamiętasz jak było nam fajnie?! " . Ale to bez znaczenia. Każdy już ma swoje życie. Ktoś dorósł, ktoś dopiero rośnie, a ktoś jeszcze nie zaczął. Ktoś przerósł mnie psychiką, a ktoś mi dorównał, ktoś pamięta mnie bardziej, ktoś mniej, ktoś mocniej i lepiej, a ktoś w ogóle nie pamięta, że  wciąż jestem. To takie smutne, że  kochamy się tylko przez pewien okres czasu, a potem jesteśmy dla siebie zupełnie obcy. A przecież pamiętam nasze wszystkie rozmowy do rana, śmiech, płacz i najwierniejsze, najszczersze obietnice. I pamiętam noce, podczas których najbardziej dziękowałam Bogu, że jestem w tym miejscu. że w ogóle jestem. Dziękowałam, o ile miałam dla   kogo żyć. Nie rozumiem, dlaczego tak po prostu przekreśla się wszystkie wspomnienia, a nawet plany. I dlaczego nie ma już niczego, co zapewniłoby nam  wieczność w sercach osób, które dla  nas pozostaję naprawdę nieśmiertelne.

Wierzę, że na nowo pokochamy się w niebie,

jeśli niebo jest dla  takich, jak  ja. Chcę w to wierzyć.

Bo tu, na ziemi, nie  ma już na to szans.

Tęsknię za Tobą.

 ''obiecałem Ci, że wrócę.''

3 lata to przecież tak długo,

3 lata to tak wiele przecież.