Złudzenie.

Złudzenie światła.

Miał mnie trzymać przy życiu, miał być wsparciem, opoką i oddechem.

A stał się największym zmartwieniem.

Serce milczy, rozum szepcze cicho niezrozumiałe słowa, ale cóż one znaczą?

Jak je zinterpretować?

Lód.

W środku mego świata, lodowa zawierucha niszczy wszystko, co zbudowałam po ostatniej wojnie w moim wnętrzu.

Dom duszy rozpada się dziś na kawałki a za kilkanaście dni runie wszystko, co było niegdyś mną.

Dotąd myślałam, że jestem silna, niezależna i wolna.

Wydawało mi się, że jestem sama sobie panią mojego serca, mojej duszy, mego azylu.

A dziś wiem jedno.

Przepaść, nad którą stoję, pogłębia się niemiłosiernie, a ja czuję, że niewiele brakuje, a runę w nią i słońce na zawsze zniknie z myśli, marzeń i planów.

Nie jestem sobą.

Nie jestem dziś tą, która łudziła się, że jutro może byc inaczej, że coś może wreszcie się zmieni.

Po tej nocy nie będzie już dnia.

Po tej zawieruszy nie podniosę się z lawiny strachu, zwątpienia i samobójczych myśli.

Nadzieja, którą mi dano odchodzi ode mnie.

Kolejna szansa już się nie powtórzy.

Miał podać dłoń, pomóc, dać oparcie, a spycha mnie z dnia na dzień coraz mocniej i skuteczniej w ciemność, której panicznie się boję.

Dał światełko w półmrocznym świecie, a odbierając je sprawia, że półmrok zmienia się w czerń nie do przejścia.

Po omacku brnę w świecie, który był ostoją spokoju i ciszy przez ostatni rok.

To jakiś kaprys losu, że raz do roku dzieje się coś, co mnie niszczy coraz mocniej, ale tym razem boję się jednego.

Boję się, że nie znajdę siły, by włączyć słońce w moim świecie.

Zmieniam się nie do poznania, aczkolwiek kto mnie zna?

Kto mnie zna tak jak ja siebie?

Kto próbuje choć odrobinę mnie poznać?

Dziś już wiem, że nikt.

Jestem sama.

Tak okrutnie samotna.

Złudzenie światła nie daje dziś nadziei, a jedynie ją odbiera.