Cuda.

Cuda i zmiany.

Są na świecie cuda, jakich ludzki język nie jest w stanie opisać słowami.

Cuda, które napełniają nasze serca nadzieją i radością.

Rzeczy tak oczywiste, że powoli tracimy zdolność ich postrzegania.

Jednak one były, są i będą zawsze obok nas, ciche i skromne.

Dostrzeć je mogą jedynie ludzie obdarzeni wyobraźnią i możliwością patrzenia.

Dla zabieganej większości społeczeństwa są niewidoczne, umykają jak nieistotne szczegóły.

Jednak są.

Ukazują się nam.

Przypominają o sobie.

Jednak co z tego, gdy ja widzę cud we własnym życiu, a osoba, która przyczyniła się do niego nie jest w stanie pomóc mi ten cud powołać na świat, by każdy mógł się nim cieszyć?

Ja sama nie mam siły, by zmagać się z chłodem i brakiem miłości.

Tego rodzaju zdarzenia, jak moje, powinny mieć wstęp, rozwinięcie i szczęśliwe zakończenie, a nie jedynie wstęp i śmierć.

Zmienia się mój pogląd na piękno nieskalanej niczym radości, jaką daje nadzieja na nowe życie.

Ja sama zmieniam się nie do poznania.

Jednak nic na to nie mogę poradzić.

Życie i pewne osoby, ale i sytuacje zmuszają mnie do zmian.

Do zmian, których nie chcę.