Nie możesz pogodzić się z losem. Wciąż chcesz więcej, mało Ci. Szukasz ucieczki. Chcesz odlecieć. Żyć. Coraz bardziej zlewasz wszystko i wszystkich. Co się stało z Twoim światem, Twoim otoczeniem? A marzenia? To też zlejesz? Masz jakieś ważniejsze sprawy na głowie? Tak naprawdę rzeczy najbardziej  dla Ciebie ważne dalej są na pierwszym miejscu, ale Ty po prostu nic z tym nie robisz. Masz tyle możliwości, wystarczy zorganizować sobie czas. Pogubiłaś się. I nie masz pomocy. A może wciąż czekasz na kogoś, kto przyjdzie, pomoże Ci wstać i powie, że zawsze będzie obok. Czujesz się sama? Tak na pewno nie jest łatwiej. Bo nigdzie nie masz wsparcia, takiego prawdziwego. A może było, ale w różnych trudnych komplikacjach, zniknęło. Spróbuj je przywołać, miej nadzieję, a potem niech jeszcze bardziej boli. Czujesz się coraz twardsza, masz siłę, choć w rzeczywistości słabniesz. Boisz się. Nie wiesz, w którą strone uciec, choć gdzie byś nie poszła, to czeka na Ciebie przeszkoda. Kiedyś było łatwiej, teraz każda sprawa jest nienaturalnie bardziej poważna, A Ty zagubiona i bezradna patrzysz jak świat wiruje z prędkością światła. Boisz się być optymistką, bo nie chcesz się znowu zawieść. A to boli. Ile byś musiała naprawić, żeby było dobrze? I czy poradzisz sobie sama, czy dalej będziesz na coś czekać? Z tej czystej bezradności, nie obchodzi Cię nic. Jest Ci tak bardzo wszystko jedno. Słowa, ogarnij się, to za mało. Musisz sama zrozumieć, co robić, żeby radzić sobie w tym chaosie. I że w takim stanie nie dasz rady. Zbierz siły, uwierz, bądź silna. Zrób wszystko aby każdy kolejny dzień coś wnosił nowego do Twojego życia, nie wpadaj w rutynę, nie patrz na innych, podnieś się, zabij złe nawyki, doceń to co masz, bo masz wiele, udowodnij coś samej sobie, a przy okazji innym, każdą chwilę zamień w coś pożytecznego, po prostu żyj.

To na tyle. Sajonara.