Nie rozumiem co się dzieje. Wystarczy powiedzieć jedno słowo nie tak. Albo trafić w zły humor.

A tak dawno się nie kłóciliśmy. Kochałam go ostatnio bardziej, starałam się mocniej to okazywać, żeby to czuł, bo nie jestem w tym mistrzem. Ale to na nic. Po co się wysilać, skoro koniec końców jest dobrze tylko wtedy, kiedy on chce żeby było. A ja za każdym razem przeżywam wszystko całą sobą. Teraz na przykład jestem pewna, że siedzi sobie w knajpie z kimś znajomym albo z jakąś ładną dziewczyną. Tego mu pewnie brakuje, ładnych dziewczyn. Ludzie się nie zmieniają. Nie zmieniają swoich nawyków i przyzwyczajeń. Ja nie zmienię tego braku szacunku. Nauczył się, wszyscy się dawno nauczyli. Że nie trzeba szanować moich uczuć. Bo przecież jest dobrze, wszystko ok. Tak długo uparcie w to powtarzałam, że ludzie przestali już pytać. A co u mnie? Pustka. Samotność.

Zawsze byłam sama. I zawsze będę. Bo jak się jest samemu to nikt cię nie skrzywdzi. Jeśli nikogo do siebie nie dopuścisz to będziesz bezpieczna.