Paradoks I

Nadszedł Nowy Rok. Czas wielu istotnych zmian, wielu przeobrażeń. 

Przewartościowanie jakie zaszło we mnie z ostatniego dnia starego na

pierwszy dzień Nowego Roku można porównac z procesem ewolucji,

ewolucji emocjonalnej, która osiągnęła apogeum z dniem dzisiejszym. 

Już nie tkwię w mroku. Żalu nie czuję, nie tęskno mi do Ciebie. Cichy 

wiatr podłym szeptem wymazał Cię z mej pamięci zostawiając zarazem

bliznę jak i przestrogę. Nim pierwszy brzask spowije ginącą w mroku 

Ziemię zasnę. 7 nieprzespanych nocy. Przez te 7 dni emocje wzbierały

we mnie niczym potężny samolot wzbijający się w przestworza, by 

później z hukiem i pożogą uderzyć w ziemię. To wszystko bolało tak, 

że śmierć stała się upragnionym wyzwoleniem lecz potem przyszedł strach

przed śmiercią. Człowiek ma zbyt silną wolę życia, by odejść, nie będąc

nękanym przez chorobę. Z dniem dzisiejszym wypełniłam pustkę w sobie,

nasączyłam ją zdrową miłością, chorą zostawiając w korytarzach labiryntu

pamięci. Nie chcę zagłebiać się w ich ciemność, bo czuję tylko rozpacz,

gdy rozdrapuje świeże rany. Kiedyś zrezygnowałam z własnego " Ja "

żeby inni uznali mnie za swoją. Dziś wtórnie tego błędu popełnić nie zamierzam. Jestem wolna, więzy puściły. Kocham Cię moja mała.

zapytaj ?

^{"  Czy może istnieć na Ziemi tak szalona, jedyna}

^{i prawdziwa miłość, jaką ma ćpun do narkotyku ? "}