The moments of hapiness we enjoy take us by surprise. It is not that we seize them, but that they seize us.

Długo zbierałam się w sobie żeby wreszcie coś napisać. Bo o czym miałam mówić? O tym, że znowu życie skopało mnie po tyłku? Że znowu przejechałam się na ludziach? Chyba tych tematów już wystarczy na długi czas, no bo ile można poruszać wiecznie te same kwestie? Tym razem zacznę inaczej.. Jest wiosna, jest słońce, mam mnóstwo energii i jestem szczęśliwa. Piękna pogoda za oknem napawa mnie optymizmem. Nareszcie ładuje baterie, nareszcie wychodze z domu i nadrabiam zaległe spotkania z przyjaciółmi. Mam wreszcie chęci żeby wyjść z domu i przesiedzieć nawet 2h na ławce w parku po to, żeby złapać trochę słońca i porozmawiać ze znajomymi. Brakowało mi tego bardzo. Szalony miesiąc wiecznych delegacji i szkoleń za mną. W życiu nie przypuszczałam, że takie krótkie wyjazdy w różne części Polski, mogą zmienić coś w moim życiu. Nie chodzi tylko o dokształcanie się z zakresu moich obowiązków w pracy. Chodzi głównie o tych wszystkich ludzi, których miałam szansę poznać. Część z nich będę miała szansę jeszcze wiele razy widywać, z czego jestem bardzo zadowolona. W życiu nie sądziłam też, że zwykłe "hej" na delegacji może troszkę zmienić w moim życiu. Na nic się nie nastawiam. Ale z ręką na sercu powiem, że dawno nie załapałam z kimś totalnie obcym, tak dobrego kontaktu. Nie mogę uwierzyć w to, jak ten czas szybko mija. Znowu o kolejny rok starsza, o kolejny rok bardziej "dorosła". Nie wiem kiedy to wszystko się wydarzyło. Przecież nie tak dawno planowałam swoje 18 urodziny, a od tego wydarzenia minęło już sporo czasu. Chyba wchodzę w etap, w którym zdaję sobie sprawę z tego, że ten czas po 20stce szybko ucieka. Ani się nie obejrzę, a z przodu zamiast 2, zobaczę 3. Wiek nie ma dla mnie znaczenia. Ważne żebym spełniała swoje marzenia i była szczęśliwa.