hydroksyparadoksy

Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei,

Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki,

Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki,

Słońce krwawo zachodzi, z nim reszta nadziei.

Wicher z tryumfem zawył. a na mokre góry

Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu

Wstąpił genijusz śmierci i szedł do okrętu,

Jak żołnierz szturmujący w połamane mury.

 Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie,

Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada,

Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać.

 Jeden podróżny śledział w milczeniu na stronie

 I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada,

 Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać.

z sentymentem. Adaś Mickiewicz 

i znów jakoś tak zimno

a trawa nadal zielona, 

wdzięczna tej grudniowej jesieni

Wszystko jest tłem
czyżby przepadł ostatni punkt zaczepienia?

oj, szczęśliwy  kto siły postrada,

 Albo modlić się umie, lub ma z kim się żegnać.