105.

Drogi Tato!

Drugi rok bez Ciebie... Trzecia nasza Wigilia pozbawiona Twojej obecności.

Dwa lata już ze sobą nie rozmawialiśmy... Od dwóch lat nie słyszałam Twojego śmiechu... Szmat czasu. A czuję się jakby minęło zaledwie kilka dni...

Zawsze kiedy przy stole rozpaczam nad Twoją śmiercią to mówią mi, że z każdą kolejną wigilią będzie mi łatwiej, bo wspomnienia z biegem lat się zacierają, a czas leczy rany... Ale ja nie mogę się z tym zgodzić... Za każdym razem boli tak samo... Nie zapomniałam ani chwili, nie ulżyło mi ani odrobinę...

Jedynym wytłumaczeniem, dlaczego mam się, jak się mam jest chyba to, że codzienne obowiązki pochłaniają mój czas i nie myślę o tym...

Albo drugi powód jest taki, że w moim życiu pojawił się inny ból, silniejszy, który pochłania wszystkie inne... Tak, myślę, że to drugie wyjaśnienie jest trafniejsze...

Trochę mi się posypało wszystko i nie mam siły albo nawet ochoty żeby to ogarniać... Przepraszam, że nie potrafię sprostać temu wszystkiemu, czego świat i ludzie ode mnie oczekują... Ale wierzę, że będzie lepiej.

Ufam, że kiedyś będziesz dumny z człowieka, którym jestem...

Z okazji zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia życzę wszystkim dużo radości, ciepła ze strony bliskich osób, odetchnienia od codzienności...

A w Nowym Roku wiele pomyślności, spełnienia marzeń i podejmowania dojrzałych decyzji, których nie będzie się żałowało...