104.

Ku mojemu wielkiemu zadowoleniu, zażegnaliśmy listopad dwa tygodnie temu...

Od razu mi lepiej. Grudzień to cudowny miesiąc, aczkolwiek pewnie nie zabraknie łez i dni smutku. Ale to życie już chyba takie jest. Wspaniałe, choć trudne.

Święta, święta, święta...

Tak bardzo je uwielbiam. Nie mam czasu na smutek ani łzy. A jeśli takowe się zdarzą, to magia świąt je przysłania... Dawno nie czułam takiej radości i względnej równowagi, którą powoli odzyskuję.

Moje życie nabiera wreszcie jakichś kształtów. Koniec z tym zastojem, trzeba ruszyć w drogę po swoje marzenia.

Last Christmas I gave you my heart...

No właśnie...

Każdego dnia oddaję ci swoje serce, ulegając tej presji niekochania.

A ty następnego dnia mi je oddajesz...

I choć za każdym razem obiecuję sobie, że tym razem uchronię się przed łzami i tą rozpaczą, którą później czuję,

kiedy tylko pojawia się okazja, ja znowu się poddaję, 

nawet nie szukając kogoś wyjątkowego...

Są dwa wyjaśnienia mojego obecnego stanu...

1. Albo jestem już tak zmęczona pisząc to, że nie mam siły się zamartwiać wszystkim, co mnie otacza...

2. Albo po prostu jest w porządku..

Zdecydowanie wolę opcję drugą. Chyba naprawdę tak jest.

Każdego dnia staram się nie budzić z pretensjami do całego świata,

dać sobie kolejną szansę,

z miłości do samej siebie...

Bo miłosierdzie jest naszym obowiązkiem...

I choć obawiam się przyszłości, wierzę, że będzie dobrze.

Przecież nie swoją siłą walczę...

Dziś czuję się naprawdę dobrze.

Chciałabym żeby tak było zawsze.

Cieszę się, że mam tych wszystkich ludzi, którzy pchają mnie w stronę dobra i sprawiają, że jestem szczęśliwym człowiekiem...

Teraz, kiedy można powiedzieć, że znów mi przybyło o rok więcej, dochodzę do wniosku, że nie mogę już stwierdzić, że to właśnie ludzie są największym złem tego świata...

To zło, które gdzieś tam w nich tkwi niszczy ten świat.

Ludzie są zbyt słabi aby byli źli. Są stworzeni na wzór idealny.

Ciągle wierzę w lepszy świat...

Kiedyś przychodzi taki czas, że coś się kończy.

Trzeba trochę przewietrzyć, zrobić miejsce dla nowego...

i przede wszystkim uwierzyć, że to, co się dzieje

niekoniecznie jest złe... może to tylko po prostu nabiera nowej formy,

a obecna sytuacja jest tylko częścią składową całości...