Wiesz nad czym sie zastanawiam ?

Hm.

Czy Ty traktujesz mnie tak jak ja Ciebie. Czy też o mnie myślisz. Czy coś czujesz.

Jesteś taką moją iskierką.

Najbardziej teraz pragnę i marzę o tym żeby Cię spotkać. Tak po prostu.

Boję się że ja traktuje to poważnie A dla Ciebie to zwykła znajomość.

Zastanawiam się co Ty o tym wszystkim myślisz.

Dalej mam w głowie wszystkie słowa Taty Filipa i gdzieś tam w środku czuje że za duzo myślę, za dużo sobie wyobrażam. Uwierzyłam Mu że nie zasługuje na szczęście. Teraz z upływem czasu I odkąd poznałam Ciebie widzę jaki miał na mnie wpływ, na moje myśli, na moje strach, widzę że był toksycznym dla mnie człowiekiem i cały związek z Nim przechodził ze skrajności w skrajność. Że byłam uwięziona w czymś złym.

A dzięki Tobie widzę że może być dobrze, ale z drugiej strony jeszcze czuje że nie zasługuje na to.

Jesteś jedyną osobą od bardzo dawna ktora dała mi nadzieje na coś lepszego, która daje mi wiarę w sama siebie. Nie wiem czy wiesz ale to tak przyjemne uczucie. Mimo tego że dalej są we mnie skrajne uczucia.

Dajesz mi taką moc siłę i energię... dajesz mi nadzieje ze wszystko może być inaczej, lepiej.

Pokusiłabym sie nawet o stwierdzenie że nikt nigdy nie dał mi takiej siły i wiary jak Ty. Ale z drugiej strony przychodzi to co przez kilka lat miała wmawiane, i czuje że ja dla Ciebie nie jestem odpowiednią, dobra, właściwą.

To wszystko jest takie poplątane.

Nie jedna osoba już próbowała mnie przekonać ze zasługuje na coś więcej, na szczęście na dobro, ale nikomu w to nie uwierzyłam tak jak Tobie.

Każdego dnia odkąd pierwszy raz rozmawialiśmy myślę o Tobie. I zastanawiam się czy mogłabym zasługiwać na tak dobrego i wspaniałego człowieka jak Ty.

Dajesz mi siłę i chce do działania żeby być lepsza wersją siebie, tą wersją którą gdzieś po drodze zgubiłam.

 strasznie się tego boję tego co już czuje i co zaczynam czuć.