miśki.

Tydzień. Tyle tylko pozostało. Po tygodniach, dniach, godzinach wielkich oczekiwań pozostał tylko tydzień. Ciekawe, jak wiele może się zmienić. Ciągłe wahania chcę, nie chcę, dajcie mi spokój, zaciągnijcie mnie tam. Wiele, wiele. Nadszedł piątek. Ulubiony dzień wszystkich uczniów. Ostatnia lekcja. Religia. Nuda. Czterdzieści pięć minut ciągnących się w nieskończoność. Pogryzdane okładki zeszytów, ręce, ławka. Dzwonek. Wybieg ze szkoły jak w pogoń za ostatnią tabliczką ulubionej czekolady. Aż w końcu znów poszłam do szkoły, tym razem nie swojej. Małe zamieszanie kto rozstawia namioty, kto zanosi jedzenie, co z bagażami. Sms. Już wyjeżdżamy. Radość, myśli: znowu ją zobaczę! Znowu ją uściskam! Znowu na jakiś czas będzie moja! Będziemy razem!. Szlajanie się to góra, to dół, to rozstawianie namiotów, to rozmowa, to śpiewanie w sali. Nagle krzyk, że mamy zejść na dół. Schodzę. Stoję na schodach, widzę twarze, które z daleka wydawały się być skądś znajome. Widzę uniesione w górę ręce, machania. Wiem. To oni. Lecę się przywitać. Z wszystkimi i z każdym z osobna. Chwila, moment, wyjście na grę. Spotkanie przy fontannie, krótkie wymienienie zdań, wskazanie drogi na ognisko. Sam moment palącego się żaru, widoku płomieni. Piosenka. Przesiadłam się. Usiadłam koło niej. I koło nieznajomego mi wtedy człowieka. Rozmawialiśmy. Powrót do szkoły. Poszłyśmy na spacer. Spędziłyśmy czas na rozmowie. Tego mi było trzeba! Jej obecności. Rozmowy twarzą w twarz. Widoku jej uśmiechu, każdego centymetra jej twarzy, jej fizycznego bycia niedaleko. Kolejny dzień, mijane się. Wszyscy byliśmy zajęci. Koncert. Kolejna chwila dla nas. Rozmowy. Rozmowy, która była wyborna. Bo była milczeniem. Ważnym i pięknym milczeniem. Potem poprawianie nastroju wspólnym kiwaniem się i skakaniem przy scenie. Aż w końcu, w niedzielę pożegnanie.

Wiecie, kim jest ta ona? Ta magiczna, piękna i genialna ona? To moja siostra.