Jakoś mi łyso. Gdybym nie pożegnała się z przeszłością, pomyślałabym, że się znowu roztkliwiam, roztęskniam, rozpamiętuję albo jescze inne świństwo, ale nie. Pogrzebałam ją, bo tęskniłam za Tobą, Żydzie, i żydowskim zwyczajem pokryłam Twój grób kamieniami. Do głowy mi nie przyszło, że będzie mi z nimi za ciężko. Wszystko wskazuje na to, że niedługo też polegnę i padnę obok Ciebie; będzie mi wszystko jedno.

Chyba.

Niech ktoś odwróci moją uwagę od tych kamieni; wtedy nie będę ich dokładać, a po jakimś czasie skruszeją razem z Twoim nagrobkiem.

Potrzebuję czegoś w stylu novacaine for the soul before I sputter out, albo najzwyczajniej trochę cukru. Cholera, czekolada przestała mi pomagać na smutki.

Nie chcę się już dłużej bawić w tę awangardę i w to wszystko. Za bardzo wymiękam.