Wypijmy za błędy. Te słowaw tym momencie mają równie żałosny charakter jak i swoistość. W takich momentach chcę znienawidzić siebie, ale niewiem czy wówczas miałbym szanse uwielbiania innych. Za błędy się płaci, surowo. zdjęcie jest magiczne ze względu  na autentyczność. uwielbiam te uśmiechy, te miny, które mówią wszystko, bez słów. od błędów trzeba się bronić, czasami jednak wyskakują z nożem w ręce i przywierają cię do muru w szklanym sześcianie. i nie ma przechodniów, którzy mogliby ci pomóc. są tylko ściany, ty i błędy. musisz umrzeć. nie ma wyjścia. nie ma dziury w przestrzeni. są jak negatywy na zdjęciu i jak ludzie bez charakteru, którzy nie wiedzą jak swoim brakiem szacunku do siebie ranią innych. są jednak naszą częścią. i to mnie boli, że w atlasie do anatomii leżą tuż obok serca, a zarazem mózgu. i choć są zjawiskiem, który zdecydowałbym się wymazac ze słownika wyrazów chujowych, to one istnieją. pozostaje nam tylko dalej tworzac swój cudny mikroklimat i mikroświat, prowadzić batalię o własny sześcian. pozostaje nam tylko marzyć,  i mieć nadzieję, że nie powstaliśmy z błędu Boga. a może błędem jest to, że o tym pisze?