Wszystko kiedys sie konczy. Czasem powody sa nam znane...czasem niestety nie. Czasem po dlugich latach uswiadamiamy sobie,ze nie tego szukalismy i szukamy dalej, ze ludzie zyjacy obok nas oddalili sie w pewnym momencie naszego zycia. Oddalili sie i pozwolili aby wyrosly miedzy nimi chwasty, tak parzace i niemozliwe do wyrwania. To przykre ale niestety prawdziwe. NIestety nikt nam nie obiecywał,ze nasze zycie bedzie uslane rozami a chwasty to tylko starozytne rosliny wystepujace w mitach. Życie okazało sie uslane chwastami. Spoglądamy na ary i hekatry chwastow i gdzies na horyzoncie widnieje jedna roza, do ktorej dazymy. Czy uda nam sie do niej dojsc? Czy moze to nie sa halucynacje? Kidy do niej dojdziemy? Warto?

Co warto a czego nie?

Czy warto?

Co robic?

Co wypada zrobic a co trzeba?

Czy trzeba?

Czy musimy?

Co musimy?

Kto nam kaze?

Czy ktos nam kaze?

Moge tak bez konca.

A jutro podbijamy Gdynię :) Wiec beda zdjecia. Tymczasem....jedyne miejsce,w ktorym czuje sie bezpieczna, szczesliwa i spelniona. Oprocz tego cholernego pomostu i przemijajacych na nim dni nie potrzebuje juz nic wiecej. Byle do wakacji.