Jedna z tych rzeczy, dzięki którym Łastowska ma tak cholerna radość wypisana na ryju, to koty, a już w szczególności czarne koty.
Chyba jedyna rzecz, która wywołała ostatnio u mnie na twarzy taki uśmiech.

Czasami się zastanawiam, po co to wszystko? Po co człowiek się właściwie przywiązuje tak cholernie do innych ludzi? Żeby czuć się potrzebnym? Żeby moc cierpieć? Nie wiem, naprawdę nie wiem, kiedyś może do tego dojdę. Kiedyś,ale póki co koniec z bluzganiem i zaglądaniem częściowo w moje życie, na co sama oczywiście pozwoliłam. Zobaczymy co los przyniesie, chce czegoś naprawdę bardzo mocno, trzeba się starać, nie odpuszczę. Dziękuje, za otwieranie oczu wtedy, kiedy czegoś nie dostrzegałam i za prawdę, która jednak nie została powiedziana w oczy, bo nie da rady i w sumie tak łatwiej, bez skrupułów i żalu,  patrząc komuś w twarz. Nie winie nikogo, sama stałam się tym kim teraz jestem, ale na szczęście wszystko jest na dobrej drodze, żeby się zmienić, naprawić wiele rzeczy.

Teraz była pora na refleksje i zadume, a tak na poważnie, to pora się wyciszyć przez najbliższy miesiąc i zostawić za sobą to wszystko, czyli koniec z tym wszystkim, a póki co z tym blogiem na pewno  :)