Nienasycenie

Kawałek piasku, trochę wody a tak miesza w głowię. Mimo wszystko to nie była podroż w głąb siebie, a szkoda... 

Nienasycenie... To chyba jedyne słowo, które jest w stanie okreslić jak się teraz czuję. Za mało było w tym wszystkim duszy... Zabawa... I było świetnie tylko  wzniosłych uczuć zabrakło, a chyba tego oczekiwałam najbardziej. Uczuć... Nowych, zapomnianych, każdych. Za mało w tym wszystkim oddechu, bo cieszyć trzeba się powoli, smakować każdego oddechu i dotyku, bo gdy tego zabraknie zostatnie straszliwy głód, nienasycony.....

Siedzę tu gdzie siedzę i wiem że siedzieć nie powinnam, bo czekają na mnie rzeczy wzniosłe i ważne, niczym Kordiana czy Konrada, tyle tylko że ja chce ocalić siebie,  być jak te statki na wodzie, pływać i karmić się każdym oddechem... Trzeba mi rzeczy ważnych i wielkich, planów i chęci ich realizacji. Trzeba mi nasycenia i spookoju.

Ten dziwny glód nie daje mi spokoju i bynajmniej nie jest to kwestia tego że nie wiem co chce zjeść. Ja nie wiem co czuć ( jakby uczucia były na przełączniki jakieś) jak porawdzić sobie z głodem przygody i wytchnienia... Trzeba to chyba przeczekać, jak deszcz, jak  duży wiatr, jak brak siły do życia, jak porażki....

A zdjęcia z kilku tych naprawdę fajnych, niewielu.... Ciepłych... Tylko czasem obrazy nie są w stanie ukazać prawdy, tej dobrej i tej złej.. Cieszę się że moje małe marzenie się spełniło, że byłam tam z Nim, bo bardzo tego chciałam, tylko ja jestem jakaś ciężka w tym wszystkim. Ciężko mnie usatysfakcjonować. Chce żeby ktoś zachwycał się tym co ja i tak jak ja... Nie mam ochoty na racjonalizm... Na żadną forme normalności, na zwyczjność i jałowość. Tylko niestety, taka jest rzeczywistość i zdaję sobie z tego sprawę. I chyba to mnie boli najbardziej, nierzeczywistość wzniosłości...

______________________________________________

Rozpisałam się za bardzo, ale czasem tak trzeba.....

W ogóle to piertwsze zdjecie tutaj zrobione nowym obiektywem!