Geek in the pink

Ostatni raz pisałam tu w maju i wstawiłam zdjęcie z Cisiem, więc to nieco dziwne, że znowu po takim dużym odstępie czasu ląduje tutaj zdjęcie z Bratem od roznoszenia ulotek :).

W zasadzie od tego czasu nie zmieniło się za wiele.

Ciągle czuję takie same szczęście, jakie czułam w pięknym majowym miesiącu.

Ludzie pozostają jednak niezmiennie wspaniali, również w swoich wadach i słabościach :-).

Cieszę się, że nadszedł już ten czas, kiedy mogę polegać na ludziach dookoła.

Kiedy wiem, że mam Kogoś, komu ufam i z kim planuję życie ciągle na przód i co raz to mniej boję się przyszłości.

Życiem rządzi przeznaczenie.

Nie potrafię wierzyć w przypadek, bo wszystko zawsze zdaje mi się konkretnie zaplanowane.

Tęsknota jest jednym z najgorszych elementów życia towarzyszących mi w tym właśnie momencie.

Tak naprawdę nie da się jej skutecznie wyleczyć do momentu spotkania.

Istnieje tylko ewentualnie zaleczenie krótką rozmową, snem, czasem spędzonym z przyjaciółmi.

Jest wyjątkowo męcząca.

Szczególnie nieznośną jest ta odczuwana pod ciepłą kołdrą w nocy i z samego ranka.

Miałam potrzebę napisać tak od serca, bo dawno tego nie robiłam, więc wybaczcie za to coś powyżej przelane na klawiaturę.

Wakacje mijają całkiem dobrze.

Z każdym rokiem oczywiście będą co raz lepsze.

Moje umiejętności kulinarne wciąż rosną w siłę, więc czas wolny nie jest taki bezproduktywny ;).

Dużo odpoczywam, dużo czytam, dużo czasu spędzam z ludźmi, których szczerze uwielbiam.

Powrót do szkoły = 4 godziny historii w tygodniu, czego nie zniosę i nie wiem jak sobie poradzę z takim nawałem złych emocji.

Już teraz na myśl o tym robi mi się niedobrze...

Eh, koniec o szkole, koniec o pierdołach.

I tak nikt tego nie przeczyta.

Cześć :-)