ehh

Bo jesteśmy dokładnie tacy sami jak kiedyś
I tak jak wtedy ten rap w nas siedzi
Przez swój brak wiedzy, synu sięgasz dna
Na-Na-Na-Na-Na-Na-Na-Na

Kiedy opada kurtyna i gasną na scenie światła
Moje prywatne problemy, to moja sprawa prywatna
Nie gadaj do mnie o bzdurach, trzydzieści debilnych pytań
Wszystko co chcę Ci powiedzieć usłyszysz na moich płytach
Za serce chwytam jak zator, po bitach płynę jak Charon
Na scenę przepuszczam nalot, zrzucając bomby jak Daon
Sram na tą całą otoczkę bycia życiowym poetą
Raperzy kłamią jak z nut, udając kogoś kimś nie są
Ja wbijam igły w ich ego, wiem, że nas kurwo nie cierpisz
Zżera cię zazdrość jak widzisz na mieście nasze T-Shirty
Jestem w chuj słaby i cienki, nie trafiam w bity jak no skill
Dlatego gramy koncerty we wszystkich regionach Polski
Morduje bity i zwrotki, odsłuchy i mikrofony
Słabi szlochają jak wchodzę na scenę deptając po nich
Nie pomiń ksywy Miksera, ten typek pożera dupą
Tych producentów co raper z Poznania im zdepnął ucho
Tańczę z kostuchą lambadę, ściskam jej kościsty zadek
Poznałem kłamstwo, kurestwo, bycie lojalnym i zdradę
Kutasa kładę na groupies, niby zalotne i dumne
A są tak puste i z drewna, jak byś miał wyruchać trumnę
Nie jeden twój niby kumpel fałszywie gębę zaciesza
Mam w plecach już tyle noży, że mógłbym udawać jeża
Usuwam ścierwo jak wieszak, podczas domowej skrobanki
To dla tych, którzy są z nami i dla tych wszystkich normalnych