przepraszam Was, ale chcę odpocząć. naprawdę brakuje mi już sił aby cały czas uśmiechać się i udawać, że wszystko jest okej. nie chcę cały czas opowiadać ludziom jaka to jestem szczęśliwa i że u mnie wszystko w porzadku i że dawno nie było tak dobrze. koniec. u mnie jest źle, nie ma tragedii, bo nie nachodzą mnie takie myśli jak wcześniej, ale nie jest mi szczególnie dobrze. chciałabym z Tobą porozmawiać, chciałabym usłyszeć jak wypowiadasz słowa kierując je tylko do mnie. chciałabym spojrzeć Ci w oczy jak kiedyś i zobaczyć w nich.. zobaczyć w nich.. zobaczyć.. co zobaczyć? nie wiem, nie znam Cię. chcę Cię poznać, ale jak może być to możliwe skoro nie potrafisz przebywać w tym samym pomieszczeniu co ja, nie potrafisz usiąść obok mnie.. nie potrafisz.. jest Ci wstyd? jesteś zakłopotany? nie, jesteś skurwielem. nie mam słów na to żeby opisać jak cholerną czuję pustkę. to trzeba poczuć, to każdy musi przeżyć. nie chcę robić z siebie ofiary, bo nie taki jest mój cel. chcę żeby ludzie wiedzieli, że mimo tego, że się uśmiecham jest mi źle, że też jestem człowiekiem i też mam uczucia. zrozumcie..! a właściwie zrozum.. ja też odczuwam ból.. 

wiecie co? kiedyś znalazłam taki fajny cytat.

'z tego szczęścia to aż się skakać chce. najlepiej z mostu albo pod pociąg..'

suicide?