Wehikuł czasu - to byłby cud!

Mam ochote sie spalic, płonąc niebieskim płomieniem...

Dlaczego? nie wiem, może chodzi o to że oszukuje siebie, swoich bliskich. Czasami mam ochote odejśc tak bez slowa i nigdy juz nie wrócic. Ale później mysle sobie o osobach na których mi naprawdę zalezy. którzy potrafią mnie rozśmieszyc, pocieszyc... którzy nie zazdroszczą, sa szczerzy, którzy bezwzględzie ufają. Dopiero dzisiaj zdałem sobie sprawę jak można przywiązac się do drugiego człowieka. Jak można go pokochac. Myślę, że to nie przypadek. Wydaje mi się, że los tak chciał. Po prostu niektóre osoby sa dla siebie stworzone! Żyja po to aby sprawiac szczęście. Napływają mi łzy do oczu, kiedy myślę o tym jak łatwo mozna wszystko stracic. Wystarczy tylko jeden zły krok. Czuje taki niedosyt. Powiedzenie "prawdziwych przyjaciół poznaje sie w biedzie" jest  w 100% trafne. Doświadczyłem dzisiaj troski, jakiej nie umiem opisac słowami. Niewiele pamiętam. Ale czuję euforię! Chciałbym cofnąc czas i jeszcze kilka razy powiedziec, że; KOCHAM!

Teraz wiem, że są osoby, na których można bezgranicznie polegac!

"Gdy tak wspominam ten miniony czas
Jak dobrze że to nie poszło w las
Dużo bym dał by przeżyć to znów
Wehikuł czasu - to byłby cud"

by ...