mnożymy szczęście przy dzieleniu

Całe życie czegoś szukamy, do czegoś dążymy. Czasem zatrzymujemy się zbyt długo, żeby zamknąć się w swoim smutku, a czasem tak pędzimy, że nie widzimy małych radości. Jak znaleźć złoty środek?

Czy warto się poddawać w dążeniu do szczęścia? Czemu czasem pozwalamy na to, żeby świat wmówił nam, że na nie nie zasługujemy, że jesteśmy na straconej pozycji, że wszystko już przegrane?

Czasami w moim życiu jest tak pięknie, że wydaje mi się, że nie może być to prawda. Wtedy w jednym momencie skaczę z radości, a za chwilę sama zabijam tę radość przez strach, że mogę ją stracić. Bez sensu, przecież nie po to ją dostajemy. Czy warto myśleć o wszystkim, co może wydarzyć się w przyszłości? Co może przynieść rozmyślanie nad wszystkimi negatywnymi scenariuszami? A częściej to one siedzą w głowie. Czemu nie skupić się na tym, co jest dobre? Czy powinno się zachować niektóre wieści tylko dla siebie do momentu, gdy nic nie będzie mogło się już zepsuć? Czy raczej dzielić się radością z całym światem, choć w tyle głowy jest mała myśl o tym, że coś może skończyć się niepowodzeniem? Co wtedy? Tłumaczyć całemu światu, że coś nie wyszło? Że świat się dla nas zawalił? Czy nie lepiej odrzucić te myśli i żyć chwilą obecną? Kiedy coś bardzo mnie cieszy, muszę podzielić się tym z całym światem, tylko wtedy moja radość może stać się jeszcze większa i mnie uskrzydlić. Wtedy i ja i moja radość rozkwitamy jak piękne kwiaty.