Nie rozumiem siebie. Wydawało się że zrobiłam się taka dorosła a najzwyczajniej w świecie pogubiłam się w tym wszystkim. Staram się spełniać swoje marzenia. Pracuje na to własnymi rękoma, mam wspaniałego narzeczonego, oszczedamy na wesele, na wspólny dom z roześmianymi dziećmi pięknym ogrodem, psem. Ot tak jagby nie wiele do szczęścia, lecz jakim kosztem. Nie ma mnie w chwilach w których powinnam. A jak już jestem nie potrafię powiedzieć tego co bym chciała.Egozim?

Ile razy w życiu powiedziałeś swoim najbliższym że ich kochasz? Z góry zakładasz ze tak jest. Ze zawsze moga na ciebie liczyc, że im pomożesz , że zawsze możesz wrócić z podkulonym ogonem a oni cie przyjmą bo przecież jesteś ich. Pomimo twoich błędów, upadków, milczenia. Czasem wystarczyłby jeden telefon nim będzie za późno. Słowa utkną w twojej głowie na zawsze. Miłość, nie potrafimy jej doceniać a tym bardziej wyrażać.. Czy tak to powinno wyglądać? Czy trzeba być trochę egoistą, myśleć o sobie żeby spełnić marzenia? Pogoń za pieniędzmi, to to teraz jest najważniejsze? A co z tymi którzy byli przy nas zawsze? Czy im nie należy się nawet zwykle kocham cię?

Kocham cię babciu. Dziękuję Ci za piękne beztroskie dzieciństwo, za pamięć w każdej modlitwie. Nie do końca pogodziłam się z tym że nie ma cie już z nami.. Wiem że teraz się już nie męczysz ze jest Ci lepiej, z kochanym dziadkiem jesteście razem już na zawsze. Kocham was i doceniam wszystko. Juz teraz doceniam..