Odc. 141, czyli ku pamięci

Bo ja go wciąż pamiętam jako tego chłopca.

Takiego niewinnego, uroczego, z rozczochranymi włosami.

Zawsze chciał mi pomóc, zawsze się starał, martwił.

Odrobinę nieśmiały, lecz tylko do mnie.

I często wracam pamięcią do październikowego wieczoru.

To chyba przez tą jesień. Bo jej zapach, temperatura i kolory za oknem...

Ludzie chyba mają tendencję do wspomnień. Taka głupia ludzka natura.

Aż się czasami chce śmiać jak sobie przypomnę pewną hm... nazwijmy to grzecznie imprezą :)

Hm... ładniej chyba będzie spotkanie w lesie. Takie śmieszne czasy.

Szkoda, że ten urok i niewinność przemija, a ludzie mają już inne priorytety. ZUPEŁNIE inne.

Co było nie wróci, dlatego niestety cele sie nie zmieniaja.

Ja mam swoje... [?] ma swoje. Tak już bywa.

Lecz o ludziach się nie zapomina. Zapamiętaj.

Wena jest... nawet pomysł. Szkoda, że czasu nie ma.

Szkoła zabija.