Wróciłam w ostatnim dniu tego roku!

Duuuużo się działo. Początek, co prawda, nie był zbyt przyjemny (i wcale nie chodzi mi o stan posylwestrowy), ale później było tylko lepiej! Kwiecień okazał się piękny i wymarzony wręcz. Później ukończyłam liceum (nie było łatwo pożegnać się z siedzeniem z Łukaszem w jednej ławce i śmianiem się przez cały dzień), zdałam maturę (choć ustny polski miał mnie pogrążyć, ale z pomocą Moka dałam radę) i zaczęły się najdłuższe i najlepsze wakacje mojego życia. Można powiedzieć, że zaczęłam je z Filipem nad morzem, a skończyłam, również z nim, w Paryżu. Czego chcieć więcej? Czegoś jeszcze jednak chcieć można, bo nie zapomnę przecież o Kokoszy, Wilczym, działce, spontanicznych wycieczkach, niezapomnianych imprezach, szaleństwach na placu, nocnych spacerach po Szwederowie. Tego było naprawdę dużo! Po pięknych wakacjach przyszedł czas na powrót do rzeczywistości, ale niekoniecznie powinnam nazywać ją szarą. W październiku rozpoczął się nowy etap mojego życia- stałam się studentką. I w tym momencie również się nie zawiodłam- poznałam wspaniałych i zakręconych ludzi, dzięki którym na zajęcia przychodzę z uśmiechem, nawet wtedy, kiedy czeka nas kolokwium. Otrzymałam też legitymację, bez której przecież nie byłoby poniedziałkowych kredensów i innych. studenckich rozrywek. Później działo się różnie- raz lepiej, raz gorzej, ale koniec roku znowu przyniósł ze sobą powody do radości. Dzisiaj wciąż się uśmiecham.

To był dobry rok! Przede wszystkim dzięki ludziom ze zdjęcia, bo to dzięki nim przeżyłam tak wiele dobrego. I, moi drodzy, nie daliśmy się. Nie rozdzieliły nas konflikty, a nawet rozłąka spowodowana wyjazdami na studia. Daliśmy radę, dlatego też kolejny rok powitamy w prawie pełnym składzie (niestety, zabraknie Marty, która będzie w tym czasie czynić powinność muzyka, ale my o niej dzisiaj będziemy na pewno pamiętać i myślę, że ona o nas również) i w tym samym miejscu, w którym nie oszczędzaliśmy się dokładnie 12 miesięcy temu. Już za kilka godzin Kubeł znowu krzyknie "ZBIÓRKAAA!" i zaśpiewamy Sylwkowi "sto lat". Nie mogę się doczekać!