Te bloki rodzą szczury, wypluwają szczury na świat. Jakby ktoś zebrał zasady i na wszystkie naraz nasrał.
I nieważne czy prowincja, czy jebane centrum miasta, będziesz krakać jak wrona jeśli wśród wron dorastasz.
Hałastra, ograbiona z honoru, trzeba się naćpać, najebać i wrócić do domu.
A po kryjomu każdy zaciska pięści, bo gdyby tylko Bóg istniał pewnie przyszłoby się na nim zemścić komuś.
Magazyn zamiennych części systemu bez wiary w przyszłość, bo nic nam nie wyszło po naszemu.
Lepiej zamilknąć, przestań krzyczeć, nic nie mów. Dogorywaj po cichu w szeregu zbędnych genów.
Znów budząc się w więzieniu bez krat, po raz wtóry ogarnia nas bezwład jakby brakowało tlenu.
Ciągle chcemy zmieniać ten świat, choć nie da się bez strat, a na spokój jakby nie w smak jest jemu.

Nie wiedzą, że ja wiem jak to jest nie mieć szczęścia. Gdy dobry czuje zawiść, przede wszystkim czuje wstyd, że zdolny jest do takich małych uczuć, gorzej, gdy rodzi się w nim nienawiść do siebie, a potem wylewa w agresji, nagle człowiek w lustrze to nie ty.
Jesteś szczurem ziomuś, to życie to kanał. I czy ja je, czy ono mnie? Kto kogo pokonał?Na terytorium wroga przyjmujesz jego zasady gry. I kto na tym traci najwięcej? Z zasady ty.
Na tysiące godzin kilka minut szczęścia Których nie przyniesiesz w rękach do domu, przywleczesz w zębach.
Musimy przeżyć i wierzyć w to. ze da się zmienić coś.

To wszystko runie nam na głowę tak jak domek z kart.
Wciąż chcemy zmienić coś, choć ponoć nie ma na to szans.
Życie tak się układa jak pozwala mu fart.
Tyle ile masz, tyle jesteś wart.