To szereg blasków i cieni, żyjemy jak żyjemy. Parę postanowień ratuje strzępki nadziei.
Tu grząski grunt idei. Te cyniczne uśmieszki, będą mendy się zarzekać, że byli tu przez pomyłkę.

Rozbiegany wzrok szuka wciąż znaku 'wyjście'.

Nie są warci kuli. Dosyć! Spójrz mi w oczy, wiesz przecież, nikt mi tego nie dał, nikt mi tego nie zabierze.

Pakuj nogi za pas, oto atomowy podmuch, siedzi w nas niczym jebany nowotwór.

Czuję ogień w środku, pluję nim jak wulkan, nabita dwururka.

Chłopaku, lepiej skończ te kpiny.

Nigdy nie wymieniaj nadaremnie mojego imienia. Jeśli nie masz co powiedzieć, to nie otwieraj gęby. 

Kłapiesz głupim ryjem jakbyś sam był kurwa święty, niektórzy jak mendy żyją na cudzych jajach.

Wypierdalaj, zakompleksiony pajac.

Ups, poniosło Joasię

:)

doczekałam się

w końcu

powodów na brak powodów