...

Ostatnio strach i nerwy strasznie depczą mi po piętach. Może wkońcu nadszedł ten czas na wielkie zmiany? Czuję to w zgęszczonym od emocji powietrzu... Koniec niepewności, kiedyś trzeba zacząć działać. Zacznę iść, a droga sama się znajdzie, porzucić większe rozkminy. Ile można stać i znosić to wszystko? Kiedyś nadchodzi taki czas, że cierpliwość, choć bardzo wytrzymała kończy się i już. Wiesz, że więcej znieść nie możesz, zbyt dużo padło bolesnych słów, czynów, a każde z nich jest jak ciężki głaz, który został na sercu. Po prostu zbyt dużo bólu splamiło mój życiorys. Muszę coś zrobić, bo zwariuję, muszę. Wiem, że może kiedyś będę pewniej rzeczy żałować, ale jednego jestem pewna - nie mam innego wyjścia. Muszę iść, obrać zupełnie inną drogę. Strach ściska mnie za żołądek, ale jeśli tyle już zniosłam, to dam sobie radę, ważne że nie będę wtedy sama. Wyczuwam w moich myślach lekką panikę, ale też chęć do działania, nie mogę zebrać myśli w tym momencie, by to opisać. Myślę, że narazie nie w czynach, dopiero w myślach - Początek nowej drogi czas zacząć...

"Rozum składa w całość, dom z marzeń i uczuć
To solidny dom, choć na fundamencie ze smutku
Mam w nim szafe pełna wspomnień i strachu 
I siniaków z czasów, gdy wojnę wypowiadałem światu..."

Wszystkie łzy juz dawno wyschły.