Przetrwasz

To jest tak, jakbyś z czasem odklejał z mojego obrazka wszystkie najważniejsze dla mnie części. Teraz rozglądam się dookoła i tak naprawdę widzę, że mam niewiele... Praktycznie nic. Pomimo tego dziękuję Ci, że postawiłeś na jednej planszy niektórych ludzi, których mam obok siebie. W sumie dużo winy leży we mnie, sama podejmuję pewne decyzje i sama do siebie powinnam mieć pretensje o ich przebieg i skutki uboczne. Wszystko nie jest takie jasne, prawda poparzyła mnie boleśnie. Dalczego kurwa wszystko się tak plącze? Czy chociaż raz coś nie może być proste jak drut? Czy kiedykolwiek nie będę musiała myśleć, starać się szukać sensu w bezsensie tego wszystkiego? Tak, zgadza się już wiele widzę, zdarzenia jak na blacie poukładane obok siebie i dostrzegam ten pewien sens... Może kiedyś jak będę już starą dewotką będę widziała swoje życie jak na dłoni i wtedy zrozumiem, że ta droga przez przeszkody ukształtowała moje życie. Na to wygląda, że cierpienie jest pewnym sensem, który potem rodzi coś z niczego. Rzeczywistość brutalnie mnie krzywdzi, rzuca we mnie błotem i pozwól, że zadam Ci jedno bardzo istotne pytanie - jak tu się nie poddawać? Pozostaje zagryzać wargi, nie wiem czy ich oby dzisiaj nie zjem.

"Coś do ucha mówi Ci, że nie ma tego złego - walcz"...

"Człowiek jest skonstruowany tak, by się dostosowywać
I jeśli Bóg miał swój plan to ty mu wybacz
To ty też musisz mieć swój i się nie odzywać
Nie możesz okłamywać się, że nikt cię nie wykiwa..."

kawałek.

 http://www.youtube.com/watch?v=6o_EeVI6B7Q