Siedzę w pus­tym barze na ro­gu mej uli­cy w pół dro­gi między jawą i snem.

Bar­man do mej szklan­ki le­je złotą whys­ky, ciepło tak uśmie­cha się.

Bez­pie­cznie otu­lona dy­mem z pa­piero­sa, z ko­lej­nym się roz­sta­je dniem.

Prze­de mną zno­wu noc tak długa i sa­mot­na, usłana gdzieś na szklan­ki dnie.

Lecz jest jeszcze coś, co się we mnie tli, co spra­wia, że wciąż tę wiarę mam, 

że w czyichś ra­mionach znów roz­palę swo­je dni, gdy na­dej­dzie czas.

Z wol­na się za­pełnia bar, ze­gar bi­je północ.

A ja co­raz głębiej za­topiona w swoich myślach tkwię,

o ludziach których znałam i których kiedyś spot­kam

w pół dro­gi między jawą i snem.

Bo jest jeszcze coś, co się we mnie tli, co spra­wia, że wciąż tę wiarę mam,

że w czyichś ra­mionach znów roz­palę swo­je dni, gdy na­dej­dzie czas. ;DD;*** <3