Jam ciemny jest wśród wichrów płomień boży, lecący z jękiem w dal – jak głuchy dzwon północy – ja w mrokach gór zapalam czerwień zorzy iskrą mych bólów, gwiazdą mej bezmocy. Ja komet król – a duch się we mnie wichrzy jak pył pustyni w zwiewną piramidę – ja piorun burz – a od grobowca cichszy mogił swych kryję trupiość i ohydę. Ja – otchłań tęcz – a płakałbym nad sobą jak zimny wiatr na zwiędłych stawu trzcinach – jam blask wulkanów – a w błotnych nizinach idę, jak pogrzeb, z nudą i żałobą. Na harfach morze gra – kłębi się rajów pożoga – i słońce – mój wróg słońce! wschodzi wielbiąc Boga. T. Micinski