Taki piękny miałam widok z walącego się balkonu. Tak. Było pięknie. Bo wszędzie lepiej niż w domu.
Najbardziej lubiłam wyjść z mieszkania na godzinny spacer, usiąść na ławce, zapalić papierosa i uronić łzę nad swoim beznadziejnym losem. W mieście pełnym ludzi łatwiej się ukryć, tam nikt nie zwraca uwagi. Każdy za czymś biegnie, nikogo nie interesuje, co masz teraz w głowie. A Ty choć przez chwilę możesz odetchnąć, bo przychodzi ulga. Chwilowa, ale jednak.

Naprawdę byłam pewna, że gorzej już nie będzie. Ale jest. I straciłam już nadzieję.
Teraz to już tylko cud może się zdarzyć, ale dobrze wiemy, że się nie zdarzy.
Tak więc. Dziękuję, 2016 roku za to, że tak mi dokopałeś, że wycisnąłeś ze mnie całą życiową energię i wraz z tą niemocą zostawiasz mnie, bym wkroczyła w Nowy Rok, który powinien przynieść coś lepszego, świeżego, motywującego. Tymczasem nie ma nic.
Bo nie mam nic.

Życzę sobie odnalezienia tego wszystkiego, co zgubiłam po drodze.